~ ROZDZIAŁ 5 ~

Czułem się jakbym występował w jakimś horrorze, thrillerze, kryminale czy wszystkim tym razem wziętym. Z wrażenia aż się cofnąłem parę kroków w tył, starając się powstrzymać nieprzyjemne uczucie, kumulujące się w gardle.

Nad gmachem budynku unosiły się kłęby czarnego dymu, który z każdą chwilą rósł, jakby chciał zasłonić widok na zniszczenia. Dym wydobywał się z południowej części budynku, co oznaczało, że w powietrze wyleciała nowa hala sportowa, kanciapy wuefistów i pamiętny składzik, w którym to niby miałem halucynacje do dziwnych stworzeń. Jęknąłem cicho, czując nadchodzącą falę mdłości i bez próby powstrzymania się, zwymiotowałem centralnie przed siebie. Oparłem ręce na kolanach, zaciskając mocno oczy i czując, że większa część ocalałych przypatruje mi się ze współczuciem i jednocześnie obrzydzeniem. No cóż… gorzej być już chyba nie mogło.

- Serio panie przewodniczący? Nie mogłeś nam oszczędzić tego widoku? – Słysząc dobrze znany głos największych plotkar w szkole, westchnąłem tylko i czekałem sam nie wiem na co.

- Idiotki! Dajcie mu spokój i idźcie lepiej do autokaru! – Po chwili poczułem jak ktoś narzuca na moje barki coś w rodzaju koca i prowadzi mnie do karetki, sadzając na schodkach. Spojrzałem na ową osobę i ujrzałem Sehuna. Podziękowałem skinieniem głowy, chwilę później dostając do rąk kubek z jakimś dziwnym naparem z ziół. Powąchałem i duszkiem wypiłem, krzywiąc się nieznacznie.

- Za niecałe pięć minut lek zacznie działać, więc siedź spokojnie i nie patrz na zgliszcza. – Usłyszałem koło siebie głos lekarki, która przypatrywała mi się z troską wymalowaną na twarzy.

- Dobrze, a wie pani co z naszym kolegą? Gdzie jest? Czy wszystko dobrze? Wyjdzie z tego? – Oparłem głowę o kant drzwi, przysłuchując się jak Sehun zalewa lekarką falą zmartwionych pytań.

- Spokojnie, spokojnie chłopcy. Doktor Cha powiedział, że wasz kolega był jedną z trzech osób, która była najbliżej wybuchu, a może i jedyną, która była w centrum. Ma drugi stopień poparzenia twarzy, jest nieprzytomny i prawdopodobnie trafi w stan śpiączki farmakologicznej, ale wszystko jeszcze wyjdzie w praniu. Reszty nauczyciele i opiekunowie dowiedzą się w szpitalu.

- Chwila moment, powiedziała pani jedną z trzech osób? Kto był z nim tam jeszcze? Przecież on wtedy nie miał zajęć wychowania fizycznego. – Spojrzałem to na lekarkę, to na przyjaciela powoli odzyskując świadomość czucia w kończynach i próbując rozruszać zdrętwiałymi palcami.

- Kochanieńki, więcej to wie policja. Ja jestem od leczenia, a nie od dochodzenia co się stało, kto był na miejscu itp. A teraz zmykajcie do autokarów, mam jeszcze masę pacjentów, którzy właśnie mdleją na drodze. – Wypowiadając te słowa, wyskoczyła z karetki i pobiegła w kierunku rannej dziewczyny, która nie była w stanie iść dalej przez rozszarpaną nogę. Skrzywiłem się na ten widok, ale na szczęście nie poczułem nowej fali mdłości.

Wstałem powoli z pomocą tęczowowłosego i odłożyłem koc na jedno z miejsc. Odeszliśmy w kierunku autokaru, w którym siedziała nasza klasa, lecz w pewnym momencie się zatrzymałem. Miałem wrażenie jakby ktoś mi się uporczywie przypatrywał. Obróciłem się wokół własnej osi, starając się dojrzeć kto mnie dogląda. Już odwracałem się, by wsiąść do pojazdu, gdy kątem oka na dachu północnej strony budynku dojrzałem jakąś postać. Rozejrzałem się dookoła czy ktoś więcej to widzi, lecz wszyscy byli zajęci ugaszaniem pożaru i ratowaniem innych. Zmrużyłem oczy, chcąc uzyskać ostrość widzenia, ale jedynie co potrafiłem dostrzec to cień.

Przechadzał się swobodnie po dachu jakby nic się nie wydarzyło. Podskakiwał, machał rękoma – jednym słowem pajacował. Tylko po co? Kim był?

Stałem jak słup soli, tarasując innym wejście do pojazdu, co skutkowało tarmoszeniem, przepychaniem i bezlitosnymi przekleństwami. Po kilku sekundach, może minutach przesunąłem się na bok, widząc zmierzającego w moim kierunku nauczyciela, asekurującego poprzednio widzianą dziewczyną z na wpół rozszarpaną nogą. Szybko do nich podbiegłem i przejąłem poszkodowaną od nauczyciela, by mógł wrócić pomóc reszcie. Usadowiłem dziewczynę na jednym z paru wolnych miejsc i zabezpieczyłem jej nogę przed trącaniem i innymi uszkodzeniami. Spojrzałem na nią, próbując sobie przypomnieć skąd ją znam.

- Nie musisz się tak patrzeć. Nie potrzebuję litości, ale dzięki za pomoc. – Potrząsnąłem głową i dopiero po chwili sobie skojarzyłem.

- Przepraszam, nie chciałem Cię urazić. Co Ci się stało? – Przesunąłem wzrokiem po jej nodze, chcąc się czegokolwiek dowiedzieć.

- Trenowałam akurat wtedy, kiedy nastąpił wybuch, który wyrzucił mnie z sali i nadziałam się na szkło rozrzucone na wszystkie strony. Przynajmniej tak mi mówią, bo na chwilę straciłam przytomność. – Wskazała na głowę, gdzie widniał opatrunek. – Przywaliłam głową w ścianę i bardziej się czułam jakby ktoś albo coś rozszarpywało mi pazurami, zębami lub cokolwiek innego to było, nogę. Przecież to na pierwszy rzut oka widać, że szkło by czegoś takiego nie zrobiło! – Pacnęła się ręką w czoło i za chwilę się skrzywiła. – Nie wiem co to było, ale jak tylko się dowiem co za pacan wysadził budę to mu nogi z dupy powyrywam albo zafunduję sto razy gorsze katusze, jeśli okaże się, że nie będę mogła wystartować w eliminacjach!

- Wszystko będzie dobrze Amber…

- Nadzieja matką głupich, nie pamiętasz Suho?

Uśmiechnąłem się ledwo widocznie i wyskoczyłem z autokaru, chcąc spojrzeć raz jeszcze na całe pobojowisko. Starając się nie przeszkodzić w działaniach straży pożarnej i policji, obszedłem wszystkie taśmy by stanąć na parkingu od wschodniej strony gmachu. Uniosłem wzrok na ową część, lecz zamiast ściany z oknami zobaczyłem wielką wyrwę i czarny dym. Strażacy wchodzili i wychodzili w kombinezonach, nie wiedząc co ich czeka w środku.

Zdałem sobie sprawę, że od całej akcji ani razu nie widziałem Krisa. Gdzie był? Co miał na myśli bym uważał na Chena? Chwila… Po co ja się w ogóle tą gadką przejmowałem? Chen to mój przyjaciel z czasów dzieciństwa, zawsze byliśmy nierozłączni, te same szkoły, ulica na której mieszkaliśmy, zawsze spędzaliśmy czas w swoim towarzystwie. A Kris? Dopiero jest tu jeden dzień… Nie no chwila! Jest tu dopiero jeden dzień, a nagle szkoła wylatuje w powietrze? To chyba od niego powinienem się z daleka trzymać. Tak… Nie zbliżę się do niego. W jego towarzystwie zawsze wynikają jakieś dziwne kłopoty…

Moje rozmyślania przerwał przeciągły sygnał wozu strażackiego i rozdzierający cały szum krzyk.

- Kryć się! W środku jest kolejna bomba! Dzwońcie po antyterroryst… - Policjant, który wybiegł, nie zdążył nic więcej dodać. W powietrzu dało się poczuć odór palonego ciała, usłyszeć przeciągły pisk, a wszyscy słysząc kolejną eksplozję – padli na ziemię, czekając aż nieznośny dźwięk umilknie.

Chyba do końca nie powróciła mi świadomość szybkiego reagowania. Gdyby nie strażak, który rzucił się, by mnie powalić to kto wie… może znalazłbym się na pobliskim drzewie w kawałeczkach, rozszarpany przez wybuch.

Po niecałych dziesięciu minutach nieustających wstrząsów wtórnych, powoli można było się podnieść. Wziąłem głęboki oddech by odetchnąć, ale chwilę później – nie wiedząc jak dobiegłem – wymiotowałem drugi raz dzisiejszego dnia w krzakach. Siedziałem ze zwieszoną głową i czułem jak po moich policzkach spływają niekontrolowane łzy, a z nosa cieknie… krwią.

Ktoś podetknął mi chusteczki pod nos. Spojrzałem w owym kierunku, widząc zmartwionego strażaka, który mnie wcześniej powalił, a tuż za nim dobiegającego lekarza.

- Wracaj do akcji, zajmę się chłopakiem. – Przyglądałem się młodemu lekarzowi z lekkim zarostem na brodzie i uważnym spojrzeniu, który odsyłał strażaka machnięciem ręki. – Pokaż co my tutaj mamy.

Coś mi w nim nie pasowało. Niby martwił się i starał otoczyć opieką jak to lekarz, ale coś z nim było nie w porządku… tylko nie wiem co.

- To Ty gówniarzu powinieneś być na miejscu tego policjanta. – Usłyszałem warknięcie wydobywające się z jego gardła.

- S-Słucham? – Spojrzałem na niego, nie wiedzą czy się nie przesłyszałem.

Poczułem na sobie spojrzenie młodego lekarza, przepełnione czystą nienawiścią i pogardą. Nie odzywając się więcej, oczyścił mi nos i wsadził do dziurek waciki, nasączone jakimś olejkiem.

- Halo! Niech ktoś mi pomoże! Przynieście noszę, młodziak zemdlał!

- N-Nieprawd… - Nagle poczułem jak cały świat usuwa mi się spod stóp i lecę w ciemną przepaść, uderzając głową o twarde podłoże.

- Słodkich snów dzieciaku.