~ ROZDZIAŁ 4 ~

Po lekcji wychowania fizycznego, spocony, udałem się do szatni, by wziąć gorący prysznic i przebrać się. Czując ciepłe krople wody, spływające wzdłuż zmęczonego ciała, pozwoliłem by się odprężyło wraz z umysłem. Starałem się nie myśleć o niczym, chociaż na chwilę zapomnieć o całym świecie, o wszystkich problemach i dość dziwnych rzeczach, które ostatnimi czasy zdarzyło mi się zobaczyć. W obecnej chwili chciałem mieć chociaż przez drobną chwilę spokój, lecz nie było mi to dane. Czując nagły chłód na plecach, przestraszony odwróciłem się w kierunku skąd dobiegał owy chłód.

Moim oczom ukazała się wysoka, dobrze zbudowana postura o jasnej karnacji i włosach o barwie świeżego piasku. Przełknąłem cicho ślinę, kierując wzrok na buzię nieproszonego gościa i cofnąłem się odruchowo w głąb kabiny.

- C-Co ty tu do cholery jasnej robisz? – Jęknąłem cicho, wsuwając się tym samym bardziej pod strumień wody, by ogrzać ciało.

- Nie widać? Przyszedłem się umyć. – Chłopak jak gdyby nigdy nic po prostu wszedł, zasuwając za sobą drzwi i odkręcił sąsiedni kran.

- Dlaczego akurat tu? Idź gdzie indziej.

Do moich uszu dotarło cicho westchnięcie i parę minut ciszy nim starszy ponownie się odezwał.

- Inne są zajęte. To jedyna kabina dwuosobowa, która w obecnej chwili jest wolna. Nie będę stał i czekał aż wszyscy łaskawie się umyją i przebiorą. Obaj jesteśmy chłopcami, mamy te same narządy płciowe, więc nie wiem czego ty się wstydzisz.

- Ja wstydzić? Ch-Chyba Cię pogrzało!

- Skoro mnie pogrzało to czemu stoisz tyłem do mnie i zasłaniasz krocze?

- Nie zasłaniam, po prostu się myję… tam.

- Może Ci pomóc?

Spoglądałem na niego z niemym szokiem, widząc jak na twarz wpełza mu perfidny uśmieszek. Wydałem z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i rzuciłem w niego mydłem.

- I czego mnie mydłem bijesz?

- Boś idiota!

- Ale wiesz, to Dyrektor nam życzył owocnej nauki, więc chciałem Cię czegoś nauczyć.

- Mycia… miejsc intymnych?

- A dlaczego nie?

Wzdrygnąłem się i odsunąłem bliżej strumienia wody, który nie wiem jakim cudem zamienił się w istny wrzątek.

- Uważaj kretynie! – Poczułem nagłe szarpnięcie w tył i zostałem przytwierdzony do czyjegoś ciała. Zamrugałem kilkakrotnie, widząc jak na ramieniu tworzy się poparzenie. Syknąłem cicho, czując narastający ból. – Zginąć chcesz?

- Widocznie tak. – Tym razem ból odczułem w potylicy. – Au! A to za co?

- Za niewinność. Trzeba to opatrzyć.

- Dam sobie radę. Jestem dużym chłopcem…

- Który przekręca kurek na wrzątek i wchodzi pod niego. Tak, duży chłopiec.

I nim się obejrzałem, Kris wyciągnął nas spod prysznica - wcześniej zakręcając dobrze kurki – i rzucił we mnie ręcznikiem bym się wytarł.

- Dobra. Nie wiem co dziś z Tobą nie tak, ale powinieneś umieć wycierać się sam. – Potrząsnąłem głową, budząc się z letargu i spojrzałem przed siebie, a dokładniej na nogi Krisa odziane w czarne jeansy. Uniosłem wyżej wzrok i natychmiast go spuściłem. Dopiero po chwili do mnie dotarło, że wciąż siedzę przed nim roznegliżowany. Chwyciłem za ręcznik, chcąc jak najszybciej się w jakikolwiek sposób zasłonić, ale nigdzie go nie znalazłem. Rozejrzałem się na wszystkie strony. Bez skutku.

- Tego szukasz? – Rzuciłem się – no może nie dosłownie – w kierunku chłopaka, gdy nagle oślepił mnie blask flesza.

- Co do… - Stanąłem na środku, zapominając, że jestem nagi i przecierałem oczy rozkojarzony. Zamrugałem parę razy i zorientowałem się, że blondyna nie ma w pobliżu.

- Tutaj jestem. – Wzdrygnąłem się po raz kolejny, czując jego jakże gorący oddech na swoim karku, a dłonie na mych biodrach. – Będę miał ładną pamiątkę.

- Zboczeńcu cholerny! – Szarpnąłem się na swoje nieszczęście. Chłopak chwycił za poparzone miejsce i ścisnął, wiedząc że sprawi mi to niemały ból. Syknąłem, powstrzymując się od krzyku. – Oddawaj mi ten cholerny ręcznik! Zostaw mnie w spokoju! Znajdź sobie kogoś innego do dręczenia! – Miałem wrażenie jakby mój głos miał się zaraz załamać. Nie byłem dobrą osobą w ukrywaniu swoich uczuć. Zawsze znajdywały drogę to ukazania się, mimo że były niepotrzebne w danym momencie.

- Co takiego? Dręczenia? O nie Panie Przewodniczący. Nikt Cię tu nie dręczy, a już na pewno nie ja. Ja się po prostu bawię i odzyskuję to, co do mnie należy. – Chłopak złożył delikatny pocałunek na moim karku i nim się spodziewałem, przewiązał moje biodra ręcznikiem, który wcześniej zabrał. Odetchnąłem z wyraźną ulgą, wciąż jednak będąc wściekłym na Chińczyka.

- Nie należę do nikogo! Jestem panem samego siebie.

- Tak, tak, a ja primabaleriną.

- Naprawdę?

- To był sarkazm. A teraz dawaj ranę. – Posadził mnie z powrotem na ławce, zdejmując z szafek apteczkę, która zawsze tam stała na wypadek jakiejś katastrofy. Poszedł umyć ręce w lodowatej wodzie i wrócił, siadając obok mnie okrakiem na ławce i starając się opatrzyć ramię. – No. Następnym razem uważaj na siebie.

Siedziałem ze spuszczoną głową, nerwowo zaciskając rękę w pięść i czekając, aż chłopak skończy. Słysząc jego słowa, nie podnosiłem wciąż głowy. Trudno mi było się odezwać i podziękować temu… temu zboczeńcowi.

- Usuń to zdjęcie.

- Zdjęcie? Ach, ale ja zrobiłem sobie. Chciałem tobie, ale nie zauważyłem, że przestawiłem kamerę i sam sobie zrobiłem selcę.

- Uhm. Dz-Dziękuję.

Wtem ni stąd ni zowąd usłyszeliśmy głośny huk, czyjeś krzyki i łomotanie w drzwi.

- Suho? Suho, jesteś tam!? Wychodź szybko! Ewakuują szkołę! – Usłyszałem stłumiony głos Chena i wystraszony zacząłem się szybko ubierać, zamykając szafkę i zakładając plecak na ramię.

- Uważaj na tego twojego koleżkę. Niezłe z niego ziółko. – Skierowałem się do drzwi, by je otworzyć, lecz zatrzymała mnie ręka Krisa.

- O czym ty mówisz?

- Po prostu na niego uważaj, a teraz wynoś się stąd. – Sam otworzył drzwi i wypchnął mnie z pomieszczenia. Nie zdążyłem złapać równowagi i trafiłem w ramiona Jongdae.

- Co się dzieje? – Spojrzałem na chłopaka i ledwo powstrzymałem się od wyprowadzenia pawia na spacer.

Całą twarz miał zmasakrowaną, głowę rozbitą, z której wciąż lała się krew i liczne ślady jakby ktoś próbował z niego zedrzeć skórę żywcem.

- Po prostu choo… - Nie wiem skąd pojawił się Sehun, lecz chwała mu za to, że zdążył w ostatniej chwili złapać nieprzytomnego chłopaka.

- Zabierzmy go stąd szybko! Karetki już podjechały! – Tęczowowłosy próbował przekrzyczeć wycie syren z zewnątrz, miliony krzyków uczniów i nauczycieli.

Nie zastanawiając się długo, chwyciłem nogi Jongdae i razem z Sehunem, wynieśliśmy zmasakrowanego chłopaka ze szkoły, wprost do karetki. Wiedząc, że chłopak jest pod opieką lekarzy, odetchnąłem z cichą ulgą i odwróciłem się w kierunku gmachu szkoły.

To, co zobaczyłem… przeszło moje najśmielsze koszmary…