PROLOG

Ciemne chmury przesłoniły widok na rozciągające się w dole miasto. Do uszu przestały dobiegać jakiekolwiek dźwięki. Wszystko co do tej pory było słyszalne – zanikło. Zwierzęta uciekły w popłochu, ptaki zerwały się do lotu jakby przestraszyło je coś, co czyhało w lesie.

Czarnowłosy chłopak jak co dzień przemierzał las w poszukiwaniu spokoju. Było to jedyne miejsce, w którym czuł się bezpiecznie. Praktycznie wychował się tutaj. Odkąd sięga pamięcią, dziadek zabierał go na przechadzki leśne, by mógł zespolić się z naturą. Uczył go jak pomóc zwierzęciu, które trafiło w sidła kłusowników, jak zdobywać pożywienie w razie nagłej ucieczki, jak zdobywać wodę, by nie narazić się żadnemu drapieżnikowi, a przede wszystkim uczył go jak znaleźć drogę powrotną do domu. Nauka wcale nie była taka prosta na jaką mogłaby wyglądać. Ile razy się załamywał, gubił się, płakał? Ile razy trafiał na drapieżniki, przed którymi trzeba było się bronić? Ile razy próbował się poddać?

Skierował się w swoje ulubione miejsce; urwisko z małym wodospadem, kierującym wodę w stronę miasta położonego parę kilometrów w dole. Było to główne miejsce czystej wody, jedynej na całe Seul. Podszedł na krawędź urwiska i wciągnął głośno nocne powietrze, które chwilę później oczyściło jego płuca z niepokoju. Stał tak przez dłuższy czas, wsłuchując się w cichy szept lasu. Dopiero po paru minutach zorientował się, że coś nie gra. Żadnego żywego ducha, żadnego odgłosu kopyt uderzających rytmicznie w podłoże. Nic. Kompletna cisza. Odwrócił się w kierunku, z którego przyszedł, lecz nic podejrzanego nie dostrzegł. Pamiętając by zachować zimną krew, odwrócił się z powrotem do panoramy miasta. Niestety, zamiast panoramy zobaczył iście makabryczny widok. Parę kroków od niego spoczywało ciało wysokiego, blondwłosego chłopaka. Wszystko było by w miarę dobrze, gdyby nie fakt, że leżał on w kałuży krwi, która z każdą sekundą się powiększała oraz rozerwanym gardłem i wzrokiem utkwionym w nim. Po plecach czarnowłosego przeszedł dreszcz obrzydzenia. Nie czekając ani chwili dłużej, wyciągnął komórkę by zadzwonić po leśniczego i poinformować go o zaistniałej sytuacji. Nie zdążył nic zrobić, słysząc za sobą dźwięk łamanych gałęzi. Przestraszony odwrócił się w owym kierunku, szykując się na napastnika, ale nikogo nie zobaczył. Zacisnął dłonie w pięści, czując, że ktoś sobie z niego robi żarty. Warknął cicho i odwrócił się z powrotem do rannego… którego nigdzie nie było. Ani ciała, ani krwi, ani niczego. Przetarł oczy, nie wierząc w to co widzi, a raczej czego nie widzi. Rozejrzał się dookoła i ujrzał na jednej z gałęzi dębu czarnego kruka. Nie był on zwykły. Dwa razy większy od normalnego, ze ślepiami jarzącymi się złotem i potwornym dla uszu głosem. Zakrakał dwa razy i wzbił się w powietrze, znikając po chwili z oczu. Chłopak spojrzał za ptakiem, gdy tuż przed nim wylądowała karteczka z napisem: Let’s play a Game.